The magical pet อัศจรรย์สัตว์ขนฟู

บทนำ : ช่วยรับหนูไปเลี้ยงได้ไหมคะ?

   
    ไม่มีอะไรจะสุขใจเท่ากับการเดินกินขนมสายไหมที่อร่อยที่สุดในเมือง sweet.P เมืองที่ขึ้นชื่อในเรื่องของขนมหวาน โดยเฉพาะสายไหมสีรุ้งอันเลื่องชื่อ

"สวัสดีชอร์" หนุ่มร่างใหญ่ทักทายสาวน้อยที่เดินกินขนมสายไหม
"สวัสดี จ้าาา เฮอร์มิสวันนี้ลูกกวาดร้านคุณขายดีเหมือนเคยนะ"  สาวน้อยทักตอบ พร้อมกับยิ้มหวาน ทักสองต่างโบกมือให้กัน นี่คือธรรมเนียมในการทักทายกันในตอนเช้าของเมืองขนมหวานล่ะ!!

    "อ๊าาาาา แม่ค๊าาาา ชอร์อยากเลี้ยงนกฮูกแบบที่ทีแบร์เลี้ยงอ่าาาา"
เสียงของเด็กสาววัย 17 ปี ที่กำลังอ้อนแม่ของตัวเอง เพียงเพราะอยากเลี้ยงสัตว์แบบที่เพื่อนสนิทเลี้ยง
    "อะไรกันๆ แม่บอกแล้วนี่ ว่าไม่ให้เลี้ยง เวลาเราไปเรียนแล้วใครจะเลี้ยงล่ะ แม่ไม่ว่างที่จะมาดูแลมันนะ!" คุณแม่สาวใหญ่ของบ้านตระกูล เพอร์รี่ พูดว่าลูกสาวที่รักคนเดียวของบ้าน ขณะที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์พร้อมจิบชาดาร์จีลิ่ง
    "นะๆๆๆ คุณนายพิกซิฟ เพอร์รี่ น๊าาาาา" อ้อนสุดชีวิตจ้าาา
    "ไม่ -____-"
ว่าแล้วก็เดินหายเข้าไปในครัว ทิ้งให้สาวน้อยนั่งหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว

    ห้องนอน ชอร์ เพอร์รี่
แง้  ทำไมแม่ไม่ใจอ่อนให้ฉันได้เลี้ยงนกฮูกสักทีอ่าาาาา มันก็จริงนะที่ฉันอาจจะไม่มีเวลามานั่งเลี้ยงดูมันน่ะ แต่ๆๆๆ ฉันก็อยากเลี้ยงมันมากๆเลยนะ! เฮ้ออออออ
    ชอร์ นั่งบ่นพร่ำเพื่ออยู่ในใจเพียงคนเดียวภายในห้องนอนของเธอ ก่อนที่จะมีเสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น คนที่โทรมานั้น ไม่ใช่ใครอื่นเลย เพื่อนสนิทของเธอ ทีแบร์ นั่นเอง
    "สวัสดีเพื่อนแบร์ของชอร์"
    [สวัสดีจ้าา แล้ววันนี้เป็นไงบ้าง เธอขอแม่ได้หรือยัง เรื่องนกฮูกน่ะ?]
    "ไม่ได้ผลอีกเช่นเคยจ้า ดูท่านกฮูกที่รักของเธอคงไม่ได้เพื่อนแล้วล่ะ ฉันอ้อนมาสี่ห้าวันแล้วนะ Y___Y"
    [ง่าาา ไม่เป็นไรน๊าาาา ไว้ฉันจะพาที่รักของฉันไปเล่นด้วยนะ]
    "อืมมมม ขอบคุณนะ ฉันละดีใจจริงๆที่มีเธอเป็นเพื่อน ...แต่เธอก็ยังคงยืนยันสินะที่จะเรียกนกฮูกด้วยชื่อ ที่รัก น่ะ ฉันว่ามันออกจะ...เอิ่ม.."
    [ฉันว่ามันน่ารักดีออกนะ ขนาดคนยงมีคนที่ชื่อว่าที่รักเลยนี่นา! ฮึ่มๆ!]
    "ฮ่ะๆๆ ล้อเล่นน่า อ๊ะ! เดี๋ยวฉันลงไปกินข้าวก่อนนะ ไว้เจอกันนะ พรุ่งนี้ บ๊ายบาย"ชอร์ว่าพลางเงยหน้ามองนาฬิการูปดาวที่อยู่ตรงฝาผนังห้องนอนของเธอ ที่บอกได้เวลาอาหารเช้าแล้ววว
    [จ้า กินให้อร่อยนะ บ๊ายบาย]
ว่าแล้วชอร์ก็วางสาย แล้วตรงดิ่งลงบันไดไปที่ห้องครัว

    'นี่คือผู้ปกครองของเด็กๆที่หายตัวไปทั้งหมดนะครับ จากที่ตรวจสอบแล้ว พบว่ามีเด็กๆหายตัวไปทั้งหมดจนถึงตอนนี้ 10 รายแล้วครับ เฉลี่ยอายุระหว่าง 15-18ปี ทั้งนั้นเลยครับ...' เสียงจากข่าวในโทรทัศน์ราคาถูกๆโทรมๆ ดังเข้าหูของชอร์ เธอหันไปดู เห็นมีผู้ปกครองของเด็กเหล่านั้นต่างร้องไห้ พร้อมกับเล่าเหตุการณ์ที่ฟังไม่รู้เรื่องสักเท่าไหร่ เพราะเสียงสะอื้นที่กลบเกือบทั้งหมด
    เด็กสาวตรงเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ทางซ้ายมือ โต๊ะอาหารที่ซึ่งประกอบไปด้วย โต๊ะไม้ที่มีผ้าปูลายลูกไม้ เก้าอี้ไม้อีกสามตัว ชามที่ใส่ข้าวผัดใบใหญ่ กับแกงอะไรสักอย่างที่ชอร์ไม่รู้จัก
    "แม่ แล้วพ่อไม่กลับบ้านมากินข้าวเช้าที่บ้านหรอ?" ว่าพลางตักข้าวผัดใส่จานเปล่าของตัวเอง แล้วตักใส่ปากต่อ
    "นั่นสินะ เมื่อเช้าก็ไม่ได้บอกไว้นาาา อาจจะกินที่ทำงานอยู่ก็ได้" สาวใหญ่นำกับข้าวจานสุดท้ายมาวางที่โต๊ะ ก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ทางขวาของโต๊ะ ทั้งสองต่างกินข้าวเช้าไปพร้อมกับพูดคุยเล่นกันไป ชอร์ก็ยังไม่วายขออ้อนแม่เลี้ยงนกฮูกตามเคย 
    ที่ว่างตรงหัวโต๊ะ เก้าอี้ไม้กับจานเปล่า
    คุณหายไปไหนกันนะคะ? สองวันแล้วนะที่คุณไม่อยู่น่ะ

________________________________

อีกด้านหนึ่งในเวลาเดียวกัน

    พลั๊กกก!!!
    "ส่งนังหนูที่แกพาไปซ่อนมาซะไอ้แก่นี่!"เสียงหญิงสาวร่างใหญ่ตะโกนด้วยเสียง ทุ้มต่ำ พลางถีบหน้าหนุ่มใหญ่ที่ถูกมันแขนให้นั่งคุกเข่า พร้อมกับใบหน้าที่โชกไปด้วยเลือด
    "ไม่!! แค่กๆๆ ถึงแม้ว่าแกจะทำร้ายฉันให้ตาย ยังไงเด็กคนนั้นก็ต้องรอด!"
หากฟังแค่ผิวเผินคุณอาจจะคิดว่า สองสามีภรรยาทะเลาะกันแน่ๆ เรื่องสามีมีสาวน้อยในครอบครอง แต่เปล่าเลย มันไม่ใช่อย่างที่คิด
    "เด็กคนนั้นคือสมบัติล่ำค่าที่ฉันอุตส่าห์ตามหามาถึงที่นี่ แต่แกกลับพาเด็กนั่นไปซ่อน!!"
    เพี๊ยะะะ!!!
    "แฮ่กๆ ๆ ฉะ...ฉันช่วยเด็กคนนั้นไว้ได้สินะ ...แค่กๆ!!"หนุ่มใหญ่ที่ร่างโทรม พูดพลางแสยะยิ้ม หน้าตาที่ปูดบวมของเขาดูเหมือนคนที่ได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์แบบ
    "โอเค โอเค!! ฉันจับแกมาสองวันแล้ว แล้วแกก็ยังไม่ปริปากบอกฉันเลยสักคำเดียว ฉันจะทำยังไงดีเนีย!!?" สาวใหญ่ขาโหดสบถออกมาเสียงดัง ในโกดังร้างแห่งนี้ มีสี่บุคลที่อยู่ข้างใน สาวใหญ่นี้มีนามว่า แครี่ คาร์ล น้ำหนักในตัวเธอนั้นเกินกว่าหนึ่งร้อยกิโลกรัม เธอสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบห้า เธอพาลูกน้องใส่สูทสีดำสองคนมาคอยคุมตัว จอร์น เพอร์รี่ พ่อของสาวชอร์นั้นเอง  โกดังนี้ห่างจากบ้านของเขาไปแค่สองเมือง
    ตริ๊ง เสียงข้อความเข้าโทรศัพท์มือถือของชายสูทดำทางขวามือของแครี่ เขาเปิดอ่านข้อความดูก่อนที่จะยื่นให้นายหญิงร่างใหญ่ดู
    "โอ้ร่าาาาา !! นี่มันข่าวดีชะมัดเลย!!" แครี่ดีใจยิ้มหน้าบานเท่าก้นของเธอ ก่อนที่จะหันมามองจอร์น "...!!!"
    "เดี๋ยวฉันจะพาแกกลับบ้านนะไอ้แก่ หึๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะของเธอดังระงมไปทั่วโกดัง ภายในใจของจอร์นทำได้แค่ภาวนา ภาวนา..ฉันว่าแล้ว ขอให้เธอทำสำเร็จทีเถอะ!!!
 

______________________________________________________________

12.45 นาฬิกา บ้านตระกูลเพอร์รี่

    "เดี๋ยวแม่ออกไปข้างนอกก่อนนะ ถ้าจะออกไปไหนก็ล็อกบ้านให้เรียบร้อยล่ะ"
พิกซิฟเปลี่ยนชุดจากคุณแม่บ้านมาเป็นสาววัยทำงาน เธอทำงานตั้งแต่บ่ายโมงถึงหนึ่งทุ่ม เธอจึงออกบ้านไวเพราะระยะทางที่ไกลนี่เอง
สาวแม่บ้านลุคคนทำงานว่าพลางสวมรองเท้าส้นสูงไม่มียี่ห้อขอแค่ใส่ไปทำงานได้ พูดกับลูกสาวก่อนออกจากบ้านอย่างเร็ว
    "ค่าาาา ไปดีมาดีนะคะ" ชอร์ว่า ก่อนที่จะวิ่งขึ้นห้องนอนของตัวเอง แล้วเก็บของเล็กๆน้อยๆใส่กระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาลใบเก่ง แล้วรีบวิ่งลงไปสวมรองเท้าผ้าใบคู่โปรด เธอล็อกบ้านเรียบร้อย! เอาล่ะ ไปเดินเที่ยวที่นั่นกันดีกว่า!!!

    หว๊าาาาา ที่นี่มันเต็มไปด้วยของฟูฟ่องทั้งนั้นเลยอ๊าาาาาา
ตาของสาวชอร์ทอประกายวิบวับ เมื่อเธอมาถึงงานโชว์สัตว์น่ารัก ที่ห้างดังแถวชานเมือง Bio Gold
เมือง Sweet.P ที่ชอร์อาศัยอยู่นั้นถือว่ายังเจริญไม่เท่าเมืองที่เธอกำลังเหยียบอยู่นี่ ซึ่งคือเมือง Bio Gold ใช่! ใต้ดินเมืองนี้เต็มไปด้วยทอง ทอง และทอง ซึ่งทีมวิจัยรุ่นแรกๆของประเทศเบริคนั้น ได้ทำการขุดพบธาตุทองจำนวนมากที่นี่ และได้มีการวิจัยว่าทำไมกันนะ?  ที่แบบนี้ถึงมีทองเยอะแยะขนาดนี้ได้

ชอร์เป็นเด็กสาวที่คลั่งไคล้สัตว์น้อยน่ารักที่มีขนฟูฟ่องงงงงเอามากๆเลยทีเดียว เพราะงั้นไง ยัยเด็กนี่ถึงอ้อนแม่เพื่อเลี้ยงนกฮูก
    "แม้นกฮูกจะขนไม่ฟูเท่าบางตัวก็เถอะนะ แต่ฉันก็อยากเลี้ยงมันจัง >w< อุ๊! กระต่ายตัวนั้นขนมันฟูจังเลยอ่าาา น่าน้วยจังงงง"
    ยัยโอตาคุของฟูวะฟูวะวิ่งกระโจนไปเกาะกรงกระต่ายทีขาวขนฟูฟ่อง ที่กำลังนั่งขนทำตัวกลมหนีความหนาวของเครื่องปรับอากาศในห้างดัง ชอร์วิ่งไปกระดี๊กระด๊าหน้ากรงสัตว์ตรงนู้นทีตรงนี้ที หวังว่าเธอคงจะอิ่มใจและมีความสุขมากๆนะ
   
    พลั๊ก
    "ขะ...ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจชนนะคะ"
    "....อือ" ชายร่างสูงผมยาวตอบกลับ  เขาทำหน้าเหมือนกำลังตามหาอะไรสักอย่างก่อนจะเดินจากไป
    ฟู่...ใจร่มๆไว้เรา เห็นสัตว์ขนฟูทีไร ลืมมองคนอื่่นทุกทีเลย ฮ้าาา

    "นี่....นี่ พี่ชื่อชอร์ เพอร์รี่ใช่ไหม?"
เสียงเด็กสาวประมาณห้าขวบเรียกพลางดึงชายเสื้อของชอร์ไว้ เธอจึงหันกลับไปมอง
    "ใช่จ้าา ว่าแต่เรารู้ชื่อพี่ได้ไงเนี่ย =v=?"
ชอร์นั่งลงให้ระดับพอๆกับเด็กน้อย เด็กคนนี้ น่ารักจังเลยยยยยยย  พร้อมกับสังเกตเสื้อผ้าที่ขาดเวิ่นของเด็กน้อย มือเปล่าเปลื่อยที่กำเศษกระดาษใบนึงอยู่ เท้าเปล่าๆไม่สวมรองเท้า ตัวของเด็กน้อยเต็มไปด้วยบาดแผล ทรงผมที่ฟูฟ่องนั้น ...ฉันอยากจับชะมัด
    "ช่วยรับหนูไปเลี้ยงทีได้ไหมคะ?"
    "คะ?"


To be continue.